PODRÓŻ DO WNĘTRZA GALAKTYKI

Przekrzyczeć ciszę można tylko                                                                              po brutalnym rozdarciu jej brzemiennego łona.                                              Galaktyczna metamorfoza

nie przychodzi jak lekkomyślna kobieta.

Trzeba zdjąć jej łańcuch

wyszczerzony kłami.

Zapytany przez swój cień

chodzący w trop  chcę logicznie sformułować

nowy postulat napędzający zdarzenia,

jak kiedyś sformułowałem swoje narodziny.

Moja gwiazda

jest jeszcze w innym układzie.

Piszę więc nie określając celu,

bezinteresownie,w nurcie zadyszki

pośpiesznym zmysłom puszczając krew.

Za to nigdy nie zaznam Wiedzy.

Dziś między gwiazdami

pozostaja tylko ślady zabłoconych butów

przechodzacego czasu.

Twardnieją węzły myśli,

Krzepną pod kością zatykając przyszłość.

Jeszcze czasem w mgnieniach przytomności

nawiazać można do rytuału istnienia,

jeszcze można chwycić spadajacy kamień.

Wkrótce spadnie deszcz,

który obmyje do szkieletu.

Po którym jedynym schronieniem

będzie brama tęczy.

Wkrótce spadnie wolność.

Roztargnienie rozprasza

najlepsze zamiary.

Pieśni nie dają się pisać

nawet rylcem na dziurze.

Gdzieś zaczajone oko

Zabija intymność.

Myśli twardo podkute

Podążają jak cień.

I badż tu...

Unieść sie nie ma czym.

Zapaść sie nie ma czym.

Niczego nie ma czym.

Ten brak jest przenikliwy,

krępuje na wylot i przekreśla.

Teoria dziur przestaje zachwycać pleśniaka,

stworzenie nieprzytomne i roztargnione,

pogrążone w zadumie bez znaczenia.

Brat sobowtór wyczerpał zasób eleokwencji.

Wycofał sie do tyłu,jak najdalej.

Poszukując swego brata sobowtóra.