SAMOTNOŚĆ W RAJU NA HAJU

Samotność spada jak deszcz

na pierś rolnika,

jak jastrząb na swój łup.

Jest i nikt jej nie potrafi powstrzymać

przed nią.

Pośrodku ciszy jestem ja,

którego dotyczą poszczególne zwroty,

który jestem panem swoich przestrzeni,

który śpiewa hymn na cześć

zdarzeń dotykalnych

i muszę go wysłuchać

będąc obecnym.

Zapragnąłem ,aby stało się

zgodnie z moją piękną,

dojrzałą pełnią.

Odpowiedziało znanym schematem:

Samotność dla samotnych,

niesiona oddechem skazańców,

synów nieobecności.

Chciałbym ,chciałbym

nagiąć fakty do wyobraźni,

aby stała się moją drugą egzystencją

jak przyjaciel.

By mi były daleką,

jednak prawdziwą galaktyką,

którą mógłbym zapłodnić życiem.

Tak miotam się pomiędzy

możliwym i fikcyjnym.

Tak mogę popadać jedynie w letarg

zamiast osiągnąć upragniony sen.

Tak mogę być inspiratorem

nigdy nie spełnionych pragnień.

Łatwych, ale jakże trudnych

przy tej nieokiełznanej niezaradności

kontynuowanej beztrosko

jakbym czekał na spełnienie

realności, samotnej egzystencji.

Samotność jak deszcz

wsiąka ostatecznie w ziemię.

Niby lato, a tak jakby

jesień smutna

niosła wodę w koszu.

Jakby ptaki bałamutne

szumiały w odlocie.

Jakby stary

i zgrzybiały

czas brodził po błocie.

Niby lato…

Ponad smutki

mokrej ciszy

wzniosła błękit oczu.

Niby wiosna

wciąż beztroska,

niby maj urocza.

Przeminęła

jak dzień ciepły,

jak przemija życie.

Czasem jeszcze

widmo oczu

przebłyśnie w błękicie.

Niby lato….

Owiana
mgłą piasku
nagrzanym powietrzem
zapachem morza 
tańczy.
Rozedrgane słońce 
jak latawiec na uwięzi promieni
zamyka wzrok daleką eksplozją.
Samotność
na plaży,
pustyni
rozleniwiona dotyka
piasku
wody.
Poddaje się ultrafioletowi
i rozmarzeniu.
Samotność
uskrzydlona wiatrem,
utkana z białej piany,
zakochana w horyzoncie
jest jedyną dziewicą
Ziemi Obiecanej