SŁODKO,GORZKO,SŁODKO

JUŻ NIE BĘDZIE SŁODKO IDIOTKO

***

Bez pożegnalnych hymnów,

bez rwących włosy płaczek,

bez ostatniego rozgrzeszenia i błogosławieństwa

odszedł Człowiek.

Leżąc na asfalcie,

mijany przez obojętne samochody,

obojętnych ludzi

drgał zużywając resztki Życia

o którym pisali poeci.

Odszedł jak wyrzucony,

nieprzydatny przedmiot.

Nie pożegnany krzykiem ptaków

ani trzęsieniem Ziemi.

Dziś wiedząc że jestem

tylko zwykłym niepozornym człowiekiem,

który na bruku czy na asfalcie

będzie kopał powietrze

boję się śmierci,

która jest we mnie.

***

Tępo uderza

przeciągane przez ziemię

wszelkie zaczarowanie.

Ociera się, krwawi.

Pozostawia barwy w ceramicznej glinie.

Tu stać miał dom

wzniesiony przeciw wszystkim

jednym wielkim westchnieniem.

Tu słychać tylko cichy jęk

okradzionych marzeń,

rozdartych zaczarowań

otwartych zwodzonych mostów.

Nie ma nawet o co

tłuc wyłysiałym czołem.

Nie ma na czym zaczepić

przyjaciela sznura,

który może innym

przyniósłby trochę szczęścia.

Tępo uderza ogłupiałe tętno

dla samej przyjemności uderzania.

Dla samej satysfakcji

bijącego źródła,

które za chwilę wsiąka.

Ziemia jest tłusta,

syta i napojona.

Całego cię nie przełknie.

Musisz tak tkwić w niej,

przeżyć jej tępe przyciąganie.

***

Drewniane psy

przeżywają manię wielkości

jak okres rui.

Podrygując niezgrabnie,

prężąc drewniane lędźwia 

orzą ziemię

w pogoni za zaspokojeniem.

Kiedyś te psy

wydawały się tylko nieszczęśliwe.

Czasami zostawały

przyjaciółmi człowieka

jak psy prawdziwe.

Teraz podniecone mokrym zapachem

kłapią rozeschłymi paszczami.

Człowiek jeśli sam nie został drewnianym psem

Spluwa z obrzydzeniem na ich ślad

I odchodzi.